Pokaż, co czują postacie
Istnieje kilka strategii, jak robić to dobrze.
Pokaż reakcje fizyczne
Ciało nigdy nie kłamie. Ciało kocha prawdę. Możesz oszukać głowę, jelita zawsze widzą lepiej.
Reakcje ciała postaci na śmierć wspołbóhatera, współbohaterki mogą się różnić, tak jak postacie różnią się między sobą.
Mogą się pojawić paraliżujący bezruch, sztywność karku, rąk, nóg.
Bohater może zacząć drżeć (przerastają go wewnętrzny chaos i destabilizacja).
Postać może się rozpłakać, równie dobrze może stłumić płacz.
Może się osunąć na kolana. Przysiąść na ławce, na podłodze, na ziemi (śmierć to ciężar nie do uniesienia).
Może się zwinąć w przecinek.
Może zacząć oddychać płytko. Może mieć poczucie, że się dusi. Że umiera (typowy atak paniki – kto przeżył, ten wie).
Co jeszcze?
Typowe są fale zimna lub gorąca.
Rozszerzone źrenice.
Zaciśnięte pięść i szczęki.
Spocone dłonie.
Cierpiący bohater zawsze musi podjąć decyzję: „Co dalej?”.
Jeżeli chcesz zobaczyć, jak wygląda reakcja na śmierć bohatera, obejrzyj pierwszy odcinek Sześciu stóp pod ziemią.
Ale nie tylko . Cały serial jest o śmierci oraz o tym, co robi z ludźmi.
Warto!
Co by się jednak wydarzyło, gdyby na wieść o czyjejś śmierci bohater się uśmiechnął, zarumienił, ucieszył?
Sprawdź, jak reaguje na zgon ojca Quoyle w Kronikach portowych Annie Proulx, a jak jego ciotka Agnis (ojciec Quoyle’a był jej rodzonym bratem).
Reakcja na reakcje
Zastanów się jak postać reaguje na emocje innych bohaterów, bohaterek.
Zestaw uczuć, ale też gestów powiedzą o postaci więcej niż słowa eksplikujące jej wewnętrzny stan.
Obojętność?
Przesadne współczucie?
Udawana troska?
Szczera empatia?
Podtekst
Przy pokazywaniu tego, co czują postacie, wykorzystaj podtekst.
To proste.
Bohater mówi: „Tak mi przykro, że Anna umarła”, jednocześnie myśli „Ta suka za krótko cierpiała”.
Podtekst to wszystko, co postać mówi, ale tego myśli.
To również wszystko, co postać myśli, ale tego nie mówi.
Dodaj do tego trochę emocji, masz obrazek jak ta lala.
Struktura zdań
Krótkie, rwane, bez ozdobników mogą obrazować złość, strach, gniew, panikę.
Dłuższe zarezerwuj dla opisów radości, euforii, zachwytu, ale wewnętrznego spokoju, błogostanu, szczęścia.
Z których to miłych chwil bohatera, bohaterkę szybko wytrącisz.
Dlaczego to ważne?
Gdyby streszczenia dobrych filmów i powieści miały tę samą moc, co same filmy i powieści, nikt nie chodziłby do kina, nikt nie czytałby książek.
Bo i po co?
Strategia “pokaż emocje, zamiast wszystkie tłumaczyć” gwarantuje czytelnikom, czytelniczkom doświadczenia, a nie rekapitulacje doświadczeń.
Poczuj różnicę między gadaniem a pokazywaniem.
Przede wszystkim sprawdź w tym, co właśnie piszesz.
